SENSİZLİK

 



SENSİZLİK 

Sensizlik esti birden süt liman sahillerde
Kasırga vurdu dingin sularına gönlümün
Dayanamadı evren, tüm mevcudat titredi
Yıldızlar isyan etti, fezadan kovuldular
Mehtap düştü, güneşle birlikte boğuldular
 
Girdaptan çıktım amma, gömdü kuma sensizlik
Apaydınlık günlerden, itti muma sensizlik
 
Seni aşamadım ki kendimi avutayım
Yokluğun kâbuslara çeviriyor rüyamı
Tarifinde zorlanır o nadide hilkatin
En efsunlu sözlerle, en kıdemli şairler
Haydi, gel ve mahşere döndür çabuk dünyamı
Ne zamandır kimseler oturmadı tahtına
Ferman gelmiyor artık, fetreti yaşıyorum
Omuzuma vurulan şu yüklere bakıpta
Beni basit bir hamal görme sakın sevgilim
Bilemezsin, içimde aşkını taşıyorum
Bir meyil-i nagehan yayılıyor içimde
Durduramıyorum bu arzuyu, incizabı
Sessizlik korkutuyor beni, sensizlik gibi
Ne yollara, ne çöle, ne dağlara, ne güle
Âşığın, Maşukadır ebedi intisabı
 
Vuslatı yasak etti şu mahruma sensizlik
Cevapta vermedi bir tek soruma sensizlik
 
Son kez baktım yoluna ufuk vardı, sen yoktun
Firkat kaderim oldu, çekildim bir köşeye
İkimize yetecek yerim oldu, gelmedin
Dolandın efkârıma, şöyle en sertinden bir
Tütün sardım, sigaram yarım oldu gelmedin
 
Girdaptan çıktım amma, gömdü kuma sensizlik
Apaydınlık günlerden, itti muma sensizlik
Vuslatı yasak etti şu mahruma sensizlik
Cevapta vermedi bir tek soruma sensizlik
ADSIZ

ADIMIZDAN ÖNCE DAVAMIZI SORACAKLAR

 



Bu sürgün hiç bu kadar ağır gelmemişti bedenime. Muazzam bir hayat telaşında kaybolup gidiyoruz, kulağımıza ezan okunduğu andan beri. Tarifi zor belki ancak tarif etmek imkansız değil çünkü aynı mayadanız hepimiz, hepimiz dünya denen bu sürgündeyiz ve muazzam bir hayat telaşında kaybolup gidiyoruz... İleriye doğru attığımız her adımda anılarımız, acılarımız, bizi biz yapan yaşantımız bir sis bulutunda kalıyor, her bir adımda daha da bilinmezliğe yürüyor insanoğlu.

Bir ah çeksek tüm ömr-ü derdimizi sığdıracağımızı sanıyoruz ancak yine dinmiyor gamımız... Tefekküre sadece 3-5 dakika ayırsak dahi algılayamıyoruz geçen zamanı; aşklar, evlilikler, doğumlar, ölümler, yeni iş, terfi, kovulma, kaygılar... Ve geçen zaman ve tükenen ömür... Bu alaca hastalığa bir çaremiz yok. Ruhumuzun yaratıldığı bilmem kaç milyar yıllık bir hasrete gebe üfleniyoruz 120. günde, hepimiz anlasakta, anlayamasakta yuva hasretiyle gam çekiyoruz bu suni ve ilelebet sürmeyecek yaşamda.

Gökyüzünün kandilleri bulutlu havalarda nasıl görünmüyorsa, yeryüzünün kandillerini de göremiyoruz göz denen bulutla bakınca, Göz perde, gamlı gönül perde, el perde, akıl perde, varlık perde... Allah'ım perdelerden perdeleri kaldıracak olan sensin, yeryüzünün halifesi olarak gönderdiğin bu insanı elbette başıboş bırakmayacak sensin. Kap doldu, kap taştı, bir yanımızda dik yamaçlardan sert akan azgın şelalelere karşı duran deli cesareti, bir yanımızda ise dingin sularla yıkanmayı bekleyen tükenmiş ömür...

Hayatın denge terazisinin ayarlarını kurcalıyoruz çoğu zaman... Ne yaparsak yapalım zaman denen kılıca eğmek zorunda kalıyoruz boynumuzu, elimizde değil. Kanımıza hükmetmek, nefesimize hükmetmek ve tüm bedenimize dahi hükmetmek elimizde değil, bedenine dahi hükmedemeyen, onun dahi sahibi olamayan insan nedir ve neden kendini ilahlaştırır? Neden geçici olan bu heva ömrü heba etmeye kalkışır, hadi nefs ahmak, şeytan mel'un, ya insan, ya akıl, ya kalp...

     İçimizde akan ırmakları taşıyor bedenimiz. Benim ve hiç kimseciklerin bilmediği; içimizde akan o ırmaklara insan nasıl ulaşır? Bir duyuş, bir dokunuş, bir fısıltı ile mi... Kalplerimizi yaralayan böylesi bir dünya, ne için yaşanmaya değer, ne için taşıyoruz cesedimizi oradan oraya, akşam vakti vecde gelip sabahları münafık uyanmak için mi tüm çabalar? Anlayamadığımız belki de anlamak istemediğimiz şu; çabamızdan önce davamızı soracaklar, ne kadar hızlı koştuğumuzu değil davamızı soracaklar, makyaj vloglarımızı değil, sosyal medya takipçi sayımızı değil, beğeni butonu çökerten postlarımızı değil, muhakkak onları da soracaklar ancak adımızdan önce davamızı soracaklar... 


BU MEL'UN DÜNYADA...





      Avuç içlerimden hatıralar süzülüyor bugünlerde şehrin gece yarılarına. Gönlümün zindanlarından iniltiler geliyor, susturamıyorum. İçimde akan ırmakların ab-ı hayat vermesi gerekirken boğmaca gibi çöküyor boğazıma her bir su damlası. Evet hayat bu işte, bu işte değer verdiğimiz üç kuruşluk boktan hayatımız. Şükretmeye değecek fakat şikayet edecek kadar kıymeti olmayan bu hayatta, 90 yıllık ömürlerimize sığdırmaya çalışıyoruz cümle hezeyanı. Düğün günü terk edilmiş bir gelinin, olanca hırsıyla tüm çeyizini ateşe verdiği gibi veriyoruz ateşe kendimizi. Hayat bu işte! Gez, toz, eğlen, sen deli misin, bir kez geldiğin bu hayatı hesabı yokmuş gibi yaşa diyor o ciğersiz nefsim. Bunu da öldüremedik yıllardır...

      Toprağın altına sevdiklerini sırladıktan sonra, yeryüzüne abdestsiz basmaya haya eden insanlar tanıdıkça kendimi sorgular buluyorum senelerdir. Sırf zeytin hakkında ayet-i kerime var diye, zeytine çatal batırmama hassasiyetini gösteren insanla karşılaştırmaya utanıyorum insanlığımı... Bir gün toprak olacak cesetlerimizi kokmasın diye yedirip, içirip, gezdirdikten sonra, hesap ve bir sonu yokmuş gibi olan davranışlarımı izliyorum aynalarda; paramparça aynalar da...

       Göremiyorum nefsin perdelediği içimdeki o gerçeği asırlardır. Hesap gününün dehşetini düşündükçe titriyor bedenimdeki her zerre anbean. Yıkıldığında bir daha asla göğü göremeyecek kavaklar gibi çaresiz bırakılacağımız gün, işte o gün dağlıyor gözlerimi buluttan devler. Mahşer meydanının iniltileriyle ve çaresizliğiyle kaplanacağımız gün ve amel defterlerinin dağıtılacağı an kimse için geç olmasın Allah’ım… 


      Bu mel'un dünyada öyle bir buhrandayız ki; hasret işlemeli yazgıları atıyor genç kızlar, bir bir gönül ocağıma. Her bir mendil geçen zamanı temsil ediyor mazide, yolculuğumun tozlarına karışıyor bedenim ve kırışıyor. Sanırım buna yorgunluk diyorlar bu heva ömürde. ''Çok çalışacağız, çok yorulacağız, inşaallah ahirette hep beraber dinleneceğiz'' sözü ferahlatıyor kalbimi uzunca bir süre. Her yol ayrımında savaşıyorum nefsimle, iyi ve kötü seçiminde... Genelde o galip geliyor, galibiyet sırasının bana geleceğini ve ilelebet kalacağını seziyorum himmetiyle...

 

     Himmetiyle demişken; Aşıkların Sultanına dizeler yazmaktan geçiyor sıratımız, biz kiiiim Kutbûl Aktab'a şiir yazmak kim diyor şair, O da biliyor yazılanın aynı zamanda yazdıran olduğunu. Şecerede geçiyor mübarek vasfı ''Kesir'il muhabbetil lissadıkîn'' işte insanın doğumu bu söz ile başlıyor baba Adem(a.s.) beri ve celladın bilenmiş baltası ayırıyor bizi bu sürgünden, kimileri iyi atlara binip gidiyor bu diyardan ebedi istirahatgahına, kimileri... Hafazanallah... Söz uzar, okur sıkılır, dünya melundur, nefs ahmak, vesselam...

 


Ebabil Beklerken

Masum çocukların hastanede melek olduğu bir gecenin sabahında edebi birşeyler yazmak kuru lakırdıdan başka birşey olmayacak.

     "Dünya hassas kalpler için cehennem yeridir" sözünü iliklerime kadar hissettiğim zamanlardan bir tanesi. Çünkü henüz yolun yarısı bitmiş diyen şairin yaşlarındayken bile sayfalar dolusu hüzün ve acı doldurduk ömür defterine. "Herşey ben yaşarken oldu" diyor ya başka bi şair evet hepsi de biz yaşarken oldu. 

        Savaşmanın bile bir ahlakı olduğunu öğreten Sevgili Rehberimizin (sav) ümmetinin masumlarına reva görülen bu zulüm karşısında, ebabil bekleyen Mesih bekleyen bizler yani ümmetin konfor alanından çıkmak istemeyenleri, yani sosyal medyada birkaç gönderi ile savaşı kınayanlar, yani sohbet ortamında mücahitlik naraları atanlar, yani bizim iç meselemiz değil diyenler, yanıbaşındaki vahşete tek kelime edemeyen siyasiler, yani bize dokunmayan yılanı bin yıl yaşatanlar yani bizler yani hepimiz.. şimdi göğüs kafesimizde olanca ağırlığıyla gazze, kulağımızda olanca sesiyle feryatlar, dimağımızda olanca ağırlıyla Filistin. 

Özgür Filistin ...

Tutsak Filistin...

Özgürleşemeyen Filistin...

Belki de en çok biz tutsak ettik onu umursamaz tavırlarımızla, en çok biz görmezden geldik en çok biz kulaklarımızı tıkadık. Küçük bir parmak hareketi ile videoları atladık bakamadık, kumandanın kapat tuşu da çok isimize yaradı bu aralar tabi çünkü çok hassas kalplerimiz dayanmazdı. Ben çok üzülüyorum böyle şeylere dedik. Üzüldük geçtik. Geçtik ancak hiçbirşey geçmedi

         Gazze semalarından bombalardan çok bizim miskinliğimiz yağdı, bizim yok saymalarımız belki de daha çok yaraladı ancak biz teröristler yaptı dedik. Bizim umursamazlığımız kilit vurdu kapılara biz düşman yolları kapadı dedik. Bizden ümidi kesmemişlerdi henüz elektrikleri kesilmeden önce. 

          Silkelenip toparlanacaz elbet bir süre gülmeyecez , çocuğumuza doğum gününde mum üflettirmeyecez oradaki yavrularımız aklımıza gelecek düğün eğlence vs ortamlarına da girmekten imtina edeceğiz, birkaç gece uyumakta zorlanacağız ta ki ölenin öldüğüyle kalacağı Filistin'in haber servislerinde ana gündem başlığı olmayacağına dek. Sonra daha çok iyi olacağız hassas kalplerimizin dayanmadığı görüntüler önümüze düşmeyecek.

         "İnsan nisyan ile maluldur" demişti Muallim Naci, bu unutkanlığımız düşmanımızın en büyük silahı oldu. Bizdeki bu atalet onların cesaret kaynağı oldu. 

     Artık hepimizin kendi payına çıkaracağı dersler var. Bunlardan tam not ile geçmek boynumuzun borcu, şehitlerimizin vasiyetidir. Beklediğin ebabillerden biri de sensin sakın unutma!


TÜL







TÜL

 

Ört üzerini gece girift, sırlı saçların

Kim anlayacak beni senden başka ah be tül

Aşkımız dervişidir en tenha yamaçların

Bizi gizlemiyorsan sen söyle kim kahpe tül

 

Haramimi gözlerin kesiyorlar yolumu

Gitmeliyim diyorum, acelem var bırakın

Şahitsiz suçları hep bana yıktınız madem

Ey hüznümün kaynağı gözler ruhuma akın

 

Terk ettiğim makama çıkmak ister şahika

Değere bindi şimdi bütün vazgeçilmişler

Senden gayri fikrimi bir tebessümle yıka

Gönlüme sen, göklere yıldızlar seçilmişler

 

Meçhulle aramızda işte yalnız sen varsın

Ben ağlıyorum bari sen sevinde gül be tül

Buz gibi ellerinle neden böyle yakarsın

Artık yanaklarımdan yerlere dökül be tül

 

Bilmiyor musun senin ardında bir dağım ben

Kâh çiçek toplarsın kâh dinlenirsin gölgemle

Bir gün serin bağrıma belki gömüleceksin

Tüm kırlar kuruyacak görülmemiş öfkemle

 

Sevdamız unutturur meşhur hikâyeleri

Efsaneler dolaşır muhabbet demlerinde

Zilzurna âşıkların tükendi gayeleri

Değişir istikamet yorgun kademlerinde

 

 

Ülkemi işgal edip hüküm süren hükümsüz..

Katillere, bembeyaz aydınlık bir darbe tül

Gel telaşlanma sakın, beni merhametle süz

Sadrım sana yetecek, evim zaten dar be tül

 

Lal olur dilim susar, beni kucaklayınca

Rahmet çağıran sessiz bir fırtına koparım

En şiddetli düşmanı kalbim bir aklayınca

Nurunu görmek için gözlerimi kaparım

 

Şimdi kim hesabını verecek göz yaşları..

Yorganından süzülen yetim çocuğunun kim

Hüküm beklemeden mi keser cellât başları

Belli ki bu davada ne kanun var ne hâkim

 

Peygamber koklamış bir gül edasıyla yürü

İster dikenlerinle beni sıkıp sar be tül

Menzile uçan kuşlar göreceksin bir sürü

Ya takip et onları ya da beni sor be tül

 

Çekip kirpiklerini mezar olmuş bağrıma

Hiç tereddüt etmeden bir yıldırım gibi çak

Ürkek bir eyvah yakar ciğerlerimi şimdi

Sana vurulduğumdan beri uykular kaçak

 

Satmak için canana can yükü taşır şair

Bil ki onun serveti ıstırap, çile, gamdır

Konuşsa da bilmiyor hiçbir şey aşka dair

Aldanma gözyaşına manasız bir evhamdır

 

Gelmeni bekliyorken ömür bitmiş meğerse

Söyle sevgin kadar mı biçiyorsun kalbe tül

Bu kez ruhuma, boğmak için yağmur değerse

İçimde ufka doğru yüzen gemi kal be tül

 

 

ADSIZ


BİR ÇEMBERDİR AŞK

 



BİR ÇEMBERDİR AŞK

 

       ’Bir çemberdir aşk’’ derler ya, hakikatinde gerçekten öyledir. Onun çemberine girdi mi bir insan, daha çıkması yüzde birdir. Ama her şeyin bir gayesi olduğu gibi onun da bir gayesi vardır. O gayede ‘’İlahi aşk’’tır.

      Tabii ki normal yaşam standartları içerisinde hayat süren bir kimseden hemen bu makama ulaşması beklenemez. İnsan kademe kademe bu makama ulaşır. Bunun ilk kademesi de ‘’sevmektir’’. Ne olursa olsun bir insanı veya bir eşyayı sevebilen kimse bu yolda ilk adımını atmış demektir. Bu sevgisi daha sonrasında muhabbete dönüşür. Ama bir kimsenin sevdiğine muhabbet duyabilmesi; ‘’karşılıksız sevgi’’den geçer. Önümüzde duran ne olursa olsun karşılıksız sevebilirsek, yani ‘’yaratılanı yaratandan ötürü sevebilirsek’’ yavaş yavaş menzile adım atmış oluyoruz demektir. Mesela; bir hanımefendiden hoşlanmış ve sonrasında bu hissiyatı sevme mertebesine taşıyanlar bizleri daha iyi anlayacaktır. Ondan gelecek her türlü kusur ve yanlışa gözü kapalıdır ve bu şekilde sevmeye devam eder. Çünkü; ona öylesine bağlanmıştır ki; onun cinsinden gördüğü her şeyde onun sureti belirir aklında. Her duyduğu besteyi ve sözü ona armağan etmek ister. Çünkü; ne aklı, ne de gözü ondan başkasına şevk duymaz. İşte bu Yaratanın bizlere bir tecellisidir. Kendisi önce yarattıklarına, daha sonrasında kendisine karşı muhabbet ve aşk duymamızı sağlar. Dünyada mahlûka duyulan sevgilerin hepsi O’nu sevmek ve âşık olabilmek içindir. Çünkü; bir yaşam gayesidir O’nu sevebilmek.

     İşte bunlar doğrultusunda;  insanın mecazi aşk sınavını geçip, ilahi aşka doğru yelken açtığı gün, onun bu dünya hayatındaki en anlamlı günüdür. Çünkü; yaşama gayesinin ne olduğunu bilir ve artık onunla yaşar. Anlatılmak istenenden mecazi aşkın bitimi anlaşılmasın o’da kolay kolay bitmek bilmeyen bir şeydir. Anlatmak istediğimiz şey; bu sınavın bizleri ulaştıracağı menzildir. Ve bundan sonra insan anlar ki; bu hayatta ki en anlamlı günü, doğduğu gün değil; yaşama gayesini anladığı gündür. Çünkü; bu his insanı adeta küllerinden doğurur.

 

Öncelikle önümüze sunulan mecazi aşk sınavını geçip, daha sonrasında ilahi aşka yelken açmak ümidiyle;

Vesselam…

 

By Talip