Bir işe nasıl başlayacağını karar vermeyenler o işe hiç başlayamayanlardır. İşte ben, geçen yazımdan bu yana bir değişiklik olmayan hayatımda, bu yazıya nasıl başlanacağını aslında nasıl başlanamazı anlatarak başlamak istedim, gecenin dört çeyreğinde...
İkinci paragrafımı da ikinciye nasıl başlanamazı anlatarak başlamak isterdim belki ama 3, 4, 5... diye giderken kısır döngüye girmekten korkuyorum :) Güldüğüme bakmayın siz mesele mühim dostlar, toplanın hele. İçimizde yangın var.
İçimizde yangın var, bunu yakan onlar, el bebek gül bebek büyüten ise bizler... Ben güzelce yazmayı bilmem, yeri gelir noktalama işaretlerini doğru kullanamam, her konuda fikir sahibi olamam ama iş yangına gelince iyi yanarım! En az bir davası olan insan gibi, Filistin'de evladını toprağa veren anne gibi, sosyalleşme adına gevşeyen neslimize yananlar gibi yanarım.
İlmek ilmek örülen, perçin perçin kenetlenen, adeta bu coğrafyanın tüm kaderini değiştirecek olan örf, adet ve ahlak hırkamızı yıllardır üzerimizden çıkartıp bizi çırılçıplak, savunmasız bırakmaya çalışanlara da veyl olsun. Medeniyetler beşiği dediğimiz bu coğrafyada kilisesinden havrasına, sinagogundan cemevine yüzyıllardır dokunmayıp, tabiri caizse kimsenin tavuğuna pişt dahi dememenin huzurunu yaşıyorken, nedense bizim tavuklarımızı şişe takıp bize servis etmeleri bir yana yine bizim afiyetle yedikten sonra kabarık bir hesap ödemeye itenlere de veyl olsun.
Merhum Mehmet Akif Ersoy'un şiirinde geçen ''Bu ezanlar ki şehadetleri dinin temeli, ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli''dizelerini bize çok iyi ezberletip anlamını aşılamadıkları günden beri, adamlar bize ezan okunurken müzik dinlemeyi, televizyonu kapatmamayı, yatmayı, ayak ayak üzerine atmayı öyle de güzel öğretmişler ki ezana hürmeti, saygıyı, sanki 40 yıllık evliliklerin tek celsede boşanmaları gibi unutuvermişiz.
Okumayı sevmeyen kişi kendi neslinin felâketidir, tarihini bilmeyen kişi ise gelecek nesillerin başına beladır. Hepimiz yakın zamanda yaşadık ve gördük ki "Muhteşem Yüzyıl" adlı bir belayı başımıza musallat ettik. Bakın dostlar musallat ettik diyorum çünkü reyting rekorları kırdıran yine bizlerdik. Konuya fazla girmek istemiyorum çünkü bu meseleler başlı başına bir yazı sebebidir. Sadece şunu demek istiyorum ki o dizide gösterilen kişiler bizim atalarımız değil, diziyi çekenlerin kokuşmuş zihniyetlerinin bir tezahürüdür.
Trajikomik olan şu ki bozuk olanımız dahi toplumun düzelmesini istiyor. Dizilerin yüzde yüzünü, magazinin yüzde binini hayatımızdan çıkartmadıkça ahlak olarak çöküşümüzün farkına dahi varamayacağız ve yıllar sonra bizde olan hazineyi nasıl yitirdiğimizin farkına varıp kafamızı duvarlara vura vura helak olacağız. Benden daha az seveni ve daha fazla tanıyanı olan birinin, sırf tanınıyor diye ''ünlü'' sıfatı altında yaptığı ahlaksızlığı magazin adına pazarlamaya çalıştıklarında hırsımdan ağlayacak gibi oluyorum. Evet az seveni dedim çünkü beni sevenler bir hatada en büyük düşmanım olmazlar...
Her zaman diyorum ve yılmadan diyeceğim. Kendi evlatlarımızdan başlayarak gelecek nesilleri bir dert, bir dava uğruna yetiştirmek zorundayız. Zorundayız diyorum çünkü her fırsatta değerlerimiz aşağılanıyor ve ne yazık ki neslimiz bunun farkında bile değil. Kusuruma bakmayın dostlar bazı şeylerin idrakine vardığım günden beri yanıyor içim, söndüremiyorum. Bu dertle yaşamak, bu dertle ölmek bile güzel. Kalın sağlıcakla,dertle,davayla :).